Coraz więcej wskazuje na to (też tu i tu), że Solorz – jako pierwszy duży bogacz – zgłasza akces do obozu PiSowskiego.
Jest to zjawisko znane z Węgier, Balint Magyar w swojej klasyfikacji oligarchów wyróżnia:
– oligarchów należących do wewnętrznych kręgów władzy – w początkach swojej działalności nie dysponowali znaczącym majątkiem własnym, a swój kapitał początkowy uzyskali dzięki udziałowi w polityce jako swoistą „inwestycję green field”. Przykłady: Lajos Simicska, Zsolt Nyerges.
– oligarchów adoptowanych – majątek zgromadzili w korupcyjnych systemach politycznego płodozmianu, a przynależność do „rodziny politycznej” jedynie stabilizuje ich pozycję i chroni przed przymusową, motywowaną politycznie redystrybucją własności. Rodzina polityczna zapewnia im możliwość robienia interesów, a oni się jej rewanżują – rodzina opodatkowywuje ich według swoich ekonomicznych albo politycznych potrzeb. Przykłady: Gabor Szeles, Laszlo Baldauf, bracia Lazar.
– oligarchów zwasalizowanych – wywodzą się z kręgów cieszących się wcześniej względną autonomią albo grających w drużynie politycznego rywala. Do ich przyporządkowania przyczynił się spadek zamówień w warunkach państwa mafijnego albo przemoc, której źródła leżą poza sferą gospodarki – ingerencja urzędu podatkowego, prokuratury albo policji. Ci oligarchowie walczą o przetrwanie na rynku, a jako że nie mają chronionej przez władzę pozycji przetargowej, a za to wiele do stracenia, muszą się podporządkować systemowi zależności obowiązującemu w rodzinie politycznej. Zyskują przywileje, ale muszą się odpłacać zgodnie z oczekiwaniami. Przykłady: Tamas Leisztinger.
– oligarchów stowarzyszonych – w zasadzie nie zawdzięczają majątku politycznym przedsięwzięciom państwa mafijnego, co więcej – ich układy i kontakty sięgają czasów sprzed transformacji ustrojowej. (…) Ich miejsce na scenie życia publicznego wyrażała maksyma „równa przyjaźń – równy dystans” od rywalizujących ze sobą sił politycznych. Jednak tę strategię po roku 2006 podkopało zachwianie się politycznej równowagi w kraju. Wkrótce stało się oczywiste, że miejsce rozpadającego się socjalistyczno-liberalnego obozu rządzącego na trwale zajmie Fidesz. Ekspansja rodziny politycznej wytrąciła autonomicznych wcześniej oligarchów ze stanu równowagi, który pozwalał im balansować między kilkoma siłami politycznymi i zmusiła do zaakceptowania roli lojalnych „towarzyszy podróży”. Przykłady: Sandor Csanyi, Sandor Demjan.
– są jeszcze oligarchowie autonomiczni i oligarchowie rywale, ale ich rola z biegiem czasu z oczywistów powodów maleje, bo albo konwertują się na któryś z powyższych typów, albo przestają być oligarchami.
Na podstawie: Balint Magyar, Węgry. Anatomia państwa mafijnego, Warszawa 2018, ss. 109-114
PS: Zdaję sobie sprawę, że oligarchowie adoptowani, zwasalizowani i stowarzyszeni według powyższego, skróconego opisu niewiele się od siebie różnią; są to w zasadzie różne stopnie współpracy z władzą od aktywnego udziału w jej projektach po li tylko opłacanie haraczu. Po szersze opisy, pozwalające zrozumieć niuanse, odsyłam do książki.
Tag: #postkomunistycznepanstwomafijne
#4konserwy #neuropa #polityka #wegry #orban #gospodarka #oligarchia #dobrazmiana
Powered by WPeMatico